دانشکده طب سنتی ایرانی

سازمان جهانی بهداشت(WHO) در سال 1978 و سپس در سال 2002 میلادی ، بیانیه ای در زمینه طب سنتی منتشر کرد که طی آن طب سنتی را این گونه معرفی می کند:

«مجموعه تمامی علوم نظری و عملی که در تشخیص طبی ، پیشگیری و در مان بیماری های جسمی ،ذهنی  یا ناهنجاریهای اجتماعی به کار می رود و به صورت گفتاری یا نوشتاری از نسلی به نسل دیگر انتقال یافته باشد.»

این سازمان علت پیشرفت و لزوم ترویج طب سنتی را در سه نکته می داند:

الف: خصوصیات ذاتی طب سنتی: از دیر باز طب سنتی روش خود درمانی مردم بوده است و لذا برایشان به سادگی قابل پذیرش خواهد بود. طب سنتی جزئی از فرهنگ مردم بوده و در حل بعضی مسائل فرهنگ سلامت نقش مهمی دارد. معرف ، توسعه و ترویج  طب سنتی احترام به فرهنگ و میراث مردم در سراسر جهان است.

ب: ویژگی کل نگر بودن طب سنتی: طب سنتی بر این نکته تأکید دارد که سلامتی و بیماری نتیجه عدم تعادلو توازن انسان در کل سیستمی است که او را احاطه می نماید. به عبارت دیگر  در علاج بیماری ها به جای آنکه مستقیماً نشانه های بیماری را نشانه بگیرند باید تعادل و توازن در قدرت خود درمانی انسان برقرار شود.

ج:قابل اجرا بودن طب سنتی:

از نقطه نظر اجرایی مهمترین دلیل قانع کننده برای توسعه بنیادی طب سنتی این است که اگر بخواهیم از روش های قابل قبول ، امن و دارای توجیه اقتصادی استفاده شود طب سنتی یکی از مهمترین راه ها برای رسیدن به پوشش بهداشتی برای همه ی کشور است.